Als klein kind was de camera een belangrijk deel van ons gezin, en ging bijna altijd met ons mee. Vooral mijn opa was een gepassioneerde fotograaf, en had altijd een camera bij zich. De zwart-witte foto’s ontwikkelde hij in een dark room in de kelder van mijn grootouders’ huis. Toen ik bij hun op bezoek kwam, vertelde hij altijd over fotografie. In de loop der jaren ben ik gaan beseffen dat de basis van mijn kennis hieruit voort kwam. 

 

Ik kan me nog goed herinneren de manier waarop mijn opa zijn filmrollen zelf klaar maakte in een wisselzak. Voor mij was dat een wonder - hoe kon dat? Tot aan zijn laatste dag bleef mijn opa mijn mentor, en vooral zijn passie en nieuwsgierigheid heeft in de loop der jaren onze band sterker gemaakt. 

 

Tijdens mijn schooljaren mocht ik soms de camera van mijn ouders lenen, en toen ik later ging backpacken naar de verre Oosten had ik eindelijk mijn allereerste camera aangeschaft. Dat was een enorm belangrijk moment voor mij - ik kon ermee doen wat ik wilde. Reizend ontdekte ik een speciale voorkeur voor landschapsfotografie, en sindsdien domineert het mijn eigen fotografie. 

 

Ook toen ik een gezin oprichtte was fotografie een belangrijk deel van mijn leven. Het vastleggen van ons dagelijks leven en bijzondere momenten van mijn kinderen nam plaats in voorkeur, en de landschapsfotografie verdween naar de achtergrond. 

 

Zoals ieder met kinderen weet, als ouder heb je weinig vrije tijd. Ik beloofde mijzelf om tijdens mijn pensioen mijn passie weer op te pakken, maar toen COVID pandemie zorgde voor vele lockdowns, besloot ik dat ik toch eerder mijn passie kon oppakken en het open te laten bloeien.